Hesychastic Testimonies – Исихастички сведоштва 4
~+~
Elder Joseph’s love for the Mother of God cannot be described. As soon as someone would mention her name, tears flowed from his eyes. He begged her to take him from this world for a long time – to rest. And the Empress of all obeyed him. A month before his repose, She revealed to him the time of his departure. Then the Elder called me and told me what to prepare. Then we waited.
The day before he died – August 14, 1959 – Mr. Shinas from Volos came to see him, with whom he was friends.
– How are you Geronda (Elder), he said, how is your health?
– Tomorrow, Sotir, I will leave for the eternal fatherland.
When you hear the church bells, remember my words.
– That evening during the all-night vigil, on the occasion of the Assumption of the Most Holy Theotokos, the Elder, as far as his strength allowed him, sang with the Fathers. During the Divine Liturgy, at the moment when he partook of the Most-Pure Mysteries of Christ, he said: “for the support to eternal life.” Dawn 15 August. The Elder was sitting on his martyr’s chair in the yard of our sanctuary. He waited for that hour and that moment. He was sure of the revelation he had received from the Theotokos but seeing how time passes and the sun rises, he was overwhelmed by something like grief, like an agony, because of the delay of his departure.
That was the last visit of the evil one. He called me and said: “My child, why is God late? The sun has risen in the sky, and I’m still here! ”
Seeing my Elder grieving and being restless, I bravely said to him: “Geronda, do not grieve, now we are going to pray and you will depart.”
His tears stopped flowing. The Fathers, each with his prayer rope in his hand, intensified the prayer. Less than fifteen minutes later, he said to me, “Call the Fathers, so they can take a blessing, for I am leaving.” We completed the last prostration. Shortly afterward he raised his eyes high and looked so persistently for about two minutes. Then he turned to us and with full vigilance and unspeakable mental astonishment said to us: “It is over, I am leaving, I am departing, bless me!” After these last words, he turned his head to the right, opened and closed his eyes and mouth two or three times, and that was it. He surrendered his soul into the hands of the One whom he longed for and whom he served from his youth.
Truly, that was holy death. It conveyed to us a feeling of resurrection.
Before us we had a dead man and it was appropriate to cry, but still, inside us, we lived a resurrection.
From the life of Elder Joseph
(excerpt)
~+~
Љубовта на Старец Јосиф спрема Богородица не може да се опише. Само што ќе се
спомнеше нејзиното име од неговите очи потекуваа солзи. Ја молеше од поодамна да го земе, да се одмори. И го послуша Царицата на сите. Му го откри тоа еден месец пред да замине. Тогаш Старецот ме повика и ми посочи што да подготвиме. Потоа чекавме.
Еден ден пред да се упокои – 14 Август 1959 – намина да го види господин Схинас од Волос, со којшто беа пријатели.
– Како си Старче, му вели, како е вашето здравје?
– Утре, Сотир, ќе заминам кон вечната татковина. Кога ќе ги слушнеш
камбаните, сети се на моиве зборови.
-Вечерта на бдението, по повод Успението на Пресвета Богородица,
Старецот, колку што му дозволуваа силите, пееше заедно со Отците. На Божествената Литургија во мигот кога се причестуваше со Пречистите Тајни рече: “за попатнина кон живот вечен”. Осамна 15 Август. Старецот седеше на својата маченичка столица во дворот на нашето тихувалиште. Го чекаше часот и мигот. Беше сигурен во откровението што го доби од Богородица, но гледајќи како времето минува и како сонцето се искачува, го обземаше нешто како жалост, како агонија заради доцнењето.
Тоа беше последната посета на лукавиот. Ме повика и ми рече: “Чедо мое зошто Бог доцни? Сонцето се искачи на небото, а јас сум си уште овде!”.
Гледајќи го мојот Старец разжалостен и обеспокоен, храбро му реков: “Старче не жалостете се, еве ние сега ќе се помолиме и ќе заминете”.
Неговите солзи престанаа да течат. Отците, секој со својата бројаница в раце, ја засилија молитвата. Не поминаа петнаесет минути, тој ми рече: “Повикај ги Отците да земат благослов бидејќи си заминувам”. Ја положивме и последната метанија. Малку потоа ги подигна очите високо и гледаше толку упорно околу две минути. Потоа се сврте кон нас и со целосна будност и неискажлива душевна зачуденост ни рече: “Се заврши, си одам, си заминувам, благословете!” По овие последни зборови ја заврте главата на десно, ги отвори и ги затвори два – три пати очите и устата, и тоа беше си. Ја предаде својата душа во рацете на Оној по Којшто копнееше и Кому му служеше уште од својата младост.
Верно, света смрт. Нам ни пренесе воскресно чувство.
Пред нас имавме мртовец и ни прилегаше плач но, сепак, внатре во нас живеевме воскресение.
Oд животот на Старец Јосиф
(Извадок)
