До кога ќе бидам со вас? – Митрополит Струмички Наум
~+~
Евангелието е критериум преку кој си судиме себеси, а не на другите. Затоа да се свртиме кон самите себе и ова евангелско четиво да го погледнеме од еден друг аспект – личниот.
„Кога дојдоа при народот, пристапи кон Него еден човек, кој падна на колена и рече: ’Господи, смилувај се на мојот син, зашто при нов месец го фаќа бес и се мачи многу; често паѓа во оган и често – во вода; го одведов при Твоите ученици, но тие не можеа да го излекуваат.‘“ (Матеј 17, 14-16)
Неверојатно точен опис на црковната состојба денес, напишан пред речиси две илјади години. Малку верен – малку суеверен народ, подложен на демонско влијание, страда и очајно бара помош од свештенството, кое и самото неспремно – не може да му помогне.
Суеверие е кога од страв или заради награда, како и поради верувања подметнати од демонот (пример, при нов месец и слично), мислиш дека имаш некаков однос со Бог. Не, немаш!
„А Исус одговори и рече: ’О, роде неверен и развратен! До кога ќе бидам со вас? До кога ќе ве трпам? Доведете Ми го тука!‘ И му нареди Исус на бесот и тој излезе од момчето; и тоа оздраве во тој час.“ (Матеј 17, 17-18)
Богочовекот Христос се смилува и го излекува детето. Но, гледате на каков навидум груб начин им се обраќа на луѓето? И нив да ги освести во каква заблуда живеат, а истовремено и да ги оправда Своите ученици. Сепак, Неговите зборови индиректно се насочени кон Неговите ученици (и кон денешното свештенство).
Неговите ученици, барем дотолку свесни дека, пред сѐ, ним им се обраќа, пристапуваат кон Него, насамо, и го прашуваат зошто се немоќни да помогнат?
„Тогаш учениците пристапија кон Исус насамо и Му рекоа: ’Зошто не можевме ние да го истераме?‘“ А Исус им рече: ’Поради вашето неверие: зашто, вистина, ви велам, ако имате вера колку синапово зрно, ќе ѝ речете на оваа планина: премести се одовде таму, и таа ќе се премести, и ништо нема да биде за вас неможно.‘“ (Матеј 17, 19-20)
Исто како да им рече: немате вера заснована на дела. Но, паметите што ви реков: не е доволна само верата, туку за чудата е потребна и основаност; кога заради Него и Неговата љубов и од љубов кон ближните страдаме или даваме и од она што не е доволно ни за нас.
И, гледате колку суштински погрубо се обраќа Господ кон Апостолите? Безмалку, ги нарече неверници.
Сепак, Господ Христос им го покажа и патот: „Овој, пак, род се истерува само со молитва и пост“ (Матеј 17, 21).. Демоните се поврзани со нашите страсти и додека не го очистиме срцето од славољубие, среброљубие и сластољубие, преку покајание и реално послушание во светотаинскиот живот на Црквата, и додека не го добиеме дарот на умно-срдечната молитва, не ќе можеме да ги истераме демоните ниту од нас, а камоли од некој друг што страда од нив.
Со други зборови: затвореноста на срцето за умно-срдечната молитва е показател дека тоа е извалкано и разболено од страстите, па затоа и заробено и затемнето од демоните. А човек што не може да го владее своето срце е човек беспомошен и зависен. Таквиот не може ни себеси да си помогне, а камоли на други; но, не дај Боже, да биде опседнат и со месијански идеи.
„А кога беа во Галилеја, Исус им рече: ’Синот Човечки ќе биде предаден во раце човечки, и ќе Го убијат, и на третиот ден ќе воскресне.‘“ (Матеј 17, 22-23).
Им кажа, за да ги предупреди, за кое Царство најпрво тие треба да се борат. Но и ден-денес, многумина не ја сфаќаат Христовата порака и се борат само за овоземното царство, а притоа го губат Небесното – исто како и сите незнабошци.
Пресвета Богородице, спаси нас!
Митрополит Струмички Наум
(28.08.2021 15:38)
