Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
Денес е почеток на нашето спасение и откривање на вечната тајна:
Синот Божји станува Син на Дева и Гаврил објавува блага вест.
Затоа и ние да повикаме кон Богородица:
Радувај се, Благодатна, Господ е со Тебе!
(тропар на Благовештение)
Кога навршиле единаесет години од пребивањето и служењето на Пресветата Дева во Ерусалимскиот храм, и четиринаесет години од раѓањето, односно кога стапила во петнаесеттата година од животот, свештениците Ѝ соопштиле дека, според Законот, Таа веќе не може да остане во храмот, туку треба да се вери и да стапи во брак. Но, на големо изненадување за сите свештеници Пресветата Дева одговорила дека Таа се посветила на Бог и дека сака да остане девојка до смртта, без да стапи во брак со кого било. Тогаш, по промисла и вдахновение Божјо, првосвештеникот Захариј, таткото на свети Јован Предвесник, заедно со останатите свештеници, собрал дванаесет неоженети луѓе од Давидовото племе, за на еден од нив да му се довери Дева Марија на чување на Нејзиното девојчинство и на грижа за Неа. Таа му била врачена на стариот и праведен Јосиф од Назарет, кој Ѝ бил и роднина. Во домот на Јосиф, Пресветата Дева продолжила да живее исто како и во Соломоновиот храм.
Гледате ли колку ни треба мека храна, та евангелскиот исечок од денот на Благовест да почнува со бременоста на света Елисавета во поодмината возраст и останатото што следува (види: Лука 1, 24–38).
Што е тврда храна?
Тврда храна е дека на Онаа Која е почесна од херувимите и безмерно пославна од серафимите не Ѝ требаше од ангел, па макар бил тоа и архангел Гаврил, да ја дознава вистината за воплотувањето од Светиот Дух на Синот Божји во Неа.
Се сеќавате што сум ви говорел: веќе на вториот степен од духовниот развој – просветлување на умот, се здобиваме со одредена слобода пред Бог. Тогаш не само што нашите главни планови често ќе се совпаѓаат со Божјите планови, иако не секогаш во она време што ние го очекуваме, туку веќе го добиваме дарот Божји, сами, во своето срце – во областа на Царството Небесно, да го подготвиме она што ќе сакаме да ни се случи.
Ви говорам за благодатниот подвиг на аскетската умно-срдечна молитва.
Колку повеќе сето ова важи за недостижниот исихастичко-молитвен подвиг што Пресветата го имала во Светињата на Светињите од старозаветниот Храм.
Do you see how we are in need of “soft food” in that the Gospel extract which is read on the day of the Annunciation begins with Saint Elizabeth’s conception in old age and the rest which was to come (see Luke 1: 24–38).
What is solid food?
Solid food is, that the One Who is more honourable than the cherubim and immeasurably more glorious than the seraphim did not have need of an angel, even if that were the Archangel Gabriel, to learn the truth about the incarnation from the Holy Spirit of the Son of God in Her.
Do you remember what I have told you: at the second stage of spiritual development – enlightenment of the mind, we gain a certain freedom before God. Then, not only will our main plans often coincide with God’s plans, although not always at the time we expect, but now we receive the gift of God, ourselves, in our heart – in the realm of the Kingdom of Heaven, in order to prepare that which we desire for us.
I am talking to you about the graceful struggle (endeavour) of ascetic prayer of the mind in the heart.
How much more all of this is brought to bear on the unattainable hesychastic-prayer struggle that the Most-Holy Theotokos had in the Holy of Holies within the Temple of the Old Testament.
Every building is based on a foundation, and in order to be built, it rests on pillars on which the whole edifice is supported. These supporting pillars of the Orthodox Church are the Holy Fathers. The cornerstone is Christ, the foundations are the apostles and their preaching, and the pillars are the Holy Fathers and their dogmatic formulations. The Holy Church has several such pillars, on whose teachings the doctrine of Its creed is held, and in reference to Saint Gregory Palamas we can say that he is Its central pillar, which connects and unites all others and bears the weight of the edifice, that is, the Church. In his dogmatic reviews, Saint Gregory Palamas covers and sublimes all the previous dogmatic teaching of the previous Holy Fathers and unites it into a single whole, beginning with the writings of Pseudo-Dionysius the Areopagite, the Cappadocian Fathers, Saint John Chrysostom, Venerable Maximus the Confessor, and up to Saint Simeon the New Theologian and all the Hesychast Fathers, before and during his confession.
Секоја градба се заснова на темели, а за да се изгради, таа се потпира на столбови на кои се држи сето здание. Тие носечки столбови за Православната Црква се Светите Отци. Аголниот камен е Христос, темелите се апостолите и нивната проповед, а столбовите – Светите Отци и нивните догматски формулации. Светата Црква има повеќе такви столбови, врз чие учење се држи доктрината на нејзината вероисповед, а за свети Григориј Палама може да кажеме дека е централниот нејзин столб, кој ги поврзува сите други и во кого се соединува сета тежа на зданието, односно Црквата. Во своите догматски осврти, свети Григориј Палама го опфаќа и сублимира сето дотогашно догматско учење на претходните Свети Отци и го спојува во една целина, почнувајќи од списите на псевдо-Дионисиј Арeопагит, кападокиските Отци, свети Јован Златоуст, преподобен Максим Исповедник, па сѐ до свети Симеон Нов Богослов и сите отци-исихасти, пред и за време на неговото исповедништво.
